KONKURS - WYNIKI

Kochani wraz z Alma de Cuba, chcielibyśmy podziękować za wszystkie przesłane wspomnienia, marzenia kawowe. Jesteśmy bardzo wdzięczni za Wasze zainteresowanie, kreatywność i pomysłowość! 

A oto zwycięzcy!

NAGRODA NR 1 - za najpiękniejsze wspomnienie/marzenie kawowe dla Angeliki, za: 

Moje wspomnienie kawowe jest związane z moim dziadkiem. Jest to dla mnie bardzo miłe wspomnienie do którego wracam będąc już dorosła osobą.

Jak byłam małą dziewczynką i mieszkałam w domu dziadków razem z rodzicami, to zawsze jak wstawałam do szkoły, to dziadek już siedział przy gorącym kubku pachnącej oraz aromatycznej kawy, którą wcześniej oczywiście sam mielił. Mi zaś robił zwykłą kawę dla dzieci, czyli ,, Inkę''. Pijąc ją zawsze czułam się jak już dorosła osoba, a nie jak mała dziewczynka.

Mój dziadek zawsze się śmiał, że kawa to jest jego największy nałóg i powtarzał mi, że jak już będę duża, to żebym jej nie piła.

Ja zaś będąc już dorosłą sama zaczęłam pić kawę. Na początku trochę potajemnie, aby rodzice się nie dowiedzieli, a potem zaś wyszłam z ,,ukrycia'' i zaczęłam pić kawę z dziadkiem.

Ten czas wspominam najmilej, zawsze wieczorem siedzieliśmy wieczorem na ganku i piliśmy kawkę i dziadek opowiadał mi o swoim życiu, albo opowiadał w co się danym dniu wydarzyło. Teraz, gdy już nie ma dziadka, to czasami jest mi smutno i chętnie wracam do tych chwili, kiedy on był i marzę o tym, żeby się jeszcze spotkać na jedną kawkę, choć wiem, że to marzenie niestety nie jest do zrealizowania.

NAGRODA NR 2 - za przepiękne marzenie/wspomnienie kawowe dla Bestii ;), za: 

„Jest! Jest! Już jest! Szybko!” – ledwo przytomny, sześcioletni grubasek wbiega na nasze podwórko. Czerwony na twarzy, zipiący i niesamowicie podekscytowany powtarza: „Przywieźli. Już jest w sklepie. Szybko, bo kolejka!”. Wszyscy podrywają się z miejsc, ogarniają włosy, biorą pieniądze i biegną za chłopcem (moim kuzynem). Ja razem z nimi, bo jako dziewięcioletnie dziecko mam prawo stać w kolejce.

To nie scenariusz jakiejś komedii Barei, a PRL-owska rzeczywistość, kiedy to KAWA (bo ona jest tu główną bohaterką) była towarem deficytowym i aby ją zakupić potrzebna była ściśle zaplanowana akcja szpiegowska. Wówczas do sklepu biegło się całą rodziną, bo jedna osoba mogła kupić jedną paczkę kawy.

Od tego momentu mam ogromny sentyment do kawy i traktuję ja w kategoriach „czegoś wyjątkowego”. Pamiętam te momenty, kiedy moja mama i babcia zasiadały rankiem przy stole, zaparzały kawę i delektowały się jej smakiem. A ja przyglądałam się, czułam zniewalający aromat i marzyłam, że kiedyś podrosnę, kupię sobie kawę i będę pić. Jak mama i babcia. Marzenia się spełniają. :)

Obie Panie proszę o przesłanie na adres almadecuba@tlen.pl pełnych danych adresowych, niezbędnych do wysyłki nagród.