DZIEŃ MATKI

Dzień Matki – jest to święto obchodzone corocznie w Polsce 26 maja, jako wyraz szacunku dla wszystkich matek. W tym dniu są one zwykle obdarowywane laurkami, kwiatami oraz różnego rodzaju prezentami przez własne dzieci, rzadziej inne osoby. To święto ma na celu okazanie matkom szacunku, miłości, podziękowania za trud włożony w wychowanie.

Początki święta sięgają czasów starożytnych Greków i Rzymian. Kultem otaczano wtedy matki - boginie, symbole płodności i urodzaju. Zwyczaj powrócił w siedemnastowiecznej Anglii pod nazwą niedziela u matki i początkowo oznaczał wizytę w katedrze. Dzień, w którym obchodzono to święto, był wolny od pracy. Do tradycji należało składanie matce podarunków, głównie kwiatów i słodyczy, w zamian za otrzymane błogosławieństwo. Zwyczaj przetrwał do ok. XIX wieku. Ponownie zaczęto go obchodzić po zakończeniu II wojny światowej.

Inaczej historia tego święta przedstawia się w Stanach Zjednoczonych. W 1858 roku amerykańska nauczycielka Ann Maria Reeves Jarvis ogłosiła Dni Matczynej Pracy, zaś od 1872 roku Dzień Matek dla Pokoju promowała Julia Ward Howe. Ann Marie Jarvis, córce Ann Jarvis, w 1905 roku udało się ustanowić Dzień Matki. Z czasem zwyczaj ten rozpowszechnił się na niemal wszystkie stany, zaś w 1914 roku Kongres USA uznał przypadający na drugą niedzielę maja Dzień Matki za święto narodowe.

W Polsce Dzień Matki obchodzono po raz pierwszy w 1914 roku w Krakowie.

(źródło: www.wikipedia.pl)

METODY OBRÓBKI KAWY

Zanim zielone ziarna kawy będą gotowe do dalszej obróbki, trzeba je wydobyć z wnętrza owoców. W zależności od regionu plantatorzy robią to metodą suchą lub mokrą.

1. Metoda mokra - najpierw owoce umieszczone są w maszynach do oddzielenia miąższu. Później moczy się je w wodzie i ok. doby poddaje fermentacji. Po spłukaniu strumieniem wody, która oczyszcza je z warstwy ochronnej, zostają rozłożone na matach do wysuszenia lub robi się to w specjalnych suszarkach. Następnie maszyna do złuszczania pozbywa ziarna łuski pergaminowej i srebrnej skórki pod którą jest zielone ziarno.

2. Metoda sucha (naturalna) - jest to metoda najstarsza, wręcz pierwotna, owoce rozrzuca się na matach aby suszyły się na słońcu 2 - 3 tygodnie. Gdy pojawią się ziarna, są one często obracane aby schły równomiernie. Potem ziarna wrzucone są do specjalnych łuszczarek, które usuwają suchą już otoczkę pergaminową. Metoda ta wymaga długiej suchej pogody. Aby wyeliminować odpady stosuje się dodatkowe maszyny lub przebiera się ziarna ręcznie.

3. Metoda pół – mokra – jest ona zbliżona do metody mokrej, tylko pozbawiona procesu fermentacji, dzięki czemu kawy obrobione w ten sposób mają mniejszą kwasowość i intensywniejszy smak.

UPRAWA KAWY

Kawę pije się na całym świecie, ale uprawia się ją tylko w pasie między Zwrotnikiem Raka i Zwrotnikiem Koziorożca. Miejsce, w którym uprawiana jest kawa determinuje jej smak – gleba, klimat i metoda obróbki ziaren determinują właściwości ziaren. Pewien francuski winiarz określił to mianem „goût de terroir” – smak miejsca pochodzenia. Pod względem geograficznym wyróżniamy 3 regiony uprawy kawy: wschodnia Afryka i Półwysep Arabski, Południowo – Wschodnia Azja i region wysp Pacyfiku oraz Ameryka Południowa.

Drzewa kawowca - kawowiec jest rodzajem rośliny z rodziny marzanowatych. Są to krzewy bądź małe drzewa rosnące głównie w klimacie subtropikalnym Afryki i południowej Azji. Podobnie jak wiele innych owoców, owoce kawowca rosną na drzewach i są podobne do wiśni. Jednak to nie owoce są tu najważniejsze, ale ich pestki. Dojrzałe owoce mają kolor ciemnoczerwony, ich miąższ jest słodki i zawiera zwykle dwa ziarenka okryte twardą łuską - tzw. pergaminem, pod którym jest jeszcze wewnętrzna osłonka zwana srebrną skórką. Średnio owoce kawowca dojrzewają ok. 9 miesięcy. Gleba, klimat, wysokość, na jakiej rosną drzewa oraz otaczające je rośliny wpływają na smak produkowanych przez nie ziaren. Niektóre drzewa osiągają wysokość nawet ponad 10 m. Jednak większość z nich hodowana jest do wysokości 3 - 3,5 m dla wygody podczas zbiorów. Drzewko kawowca ma ciemnozielone błyszczące liście rosnące parzyście. Na jednym drzewku mogą równocześnie występować dojrzałe i niedojrzałe owoce przez cały rok. Jego delikatne białe kwiaty mają zapach podobny do pomarańczy.

Zbiory - drzewo zaczyna owocować po 4 - 6 latach od zasadzenia. Przeciętnie w ciągu jednego roku drzewo kawowe produkuje tyle owoców, by po przetworzeniu otrzymać 0,5 kg palonej kawy. Drzewo potrzebuje zatem całego roku by wyprodukować to, co większość ludzi jest w stanie wypić w ciągu jednego tygodnia. Gdy nadchodzi czas zbiorów, drzewa kawowców pokrywają się jasno czerwonymi owocami. Ziarna kawy znajdują się we wnętrzu owoców. Skóra pokrywająca owoce jest bardzo gruba i ma gorzki smak. Natomiast znajdujący się pod nią owoc jest słodki i ma strukturę podobną do winogrona. Pod warstwą owocu znajduje się przypominająca pergamin skórka, która chroni ziarna wewnątrz owocu. Po zdjęciu skórki widoczne są dwa ziarenka gotowe do dalszej obróbki. Zielone ziarna kawy pakowane są w worki po 60 kg (taka jest ustalona norma na pakowanie kawy na plantacjach).

BAJKA

Dawno, dawno temu .... tak zazwyczaj zaczyna się każda bajka, ale w zależności od kraju, może zacząć się zupełnie inaczej ...

WŁOSI - C'era una volta ... //Było to pewnego razu ...

HISZPANIE - Habia una vez ... //Był taki czas...

FRANCUZI - Il était une fois ... //Był pewnego razu...

NIEMCY - Es war einmail ... //Pewnego razu był ...

IRLANDCZYCY - Fadó, fadó, fadó a bhί an... //Dawno, dawno, dawno temu był...

JAPOŃCZYCY - Mukashi mukashi... // Dawno temu...

ALFABET TAŃCÓW

Podstawowe informacje (z przymrużeniem oka) o różnych tańcach, czyli minimum informacji w pigułce ;-)

ARGENTYŃSKIE TANGO - seksowny kawałek z dziewiętnastowiecznego Buenos Aires;

BALET - krótka plisowana spódniczka, baletki i wieszczki cukrowe;

CHA – CHA – hiszpański taniec Jayne Torvill i Christophera Deana z niespodziewanymi, gwałtownymi zwrotami;

CHARLESTON – bardzo szybki taniec z lat dwudziestych, cechujący się energicznymi wyrzutami nóg;

DISCO - John Travolta w „Gorączce sobotniej nocy”;

ELECTRIC BOOGIE – specjalność chłopaków od tańca ulicznego;

FAN DANGO – piękne słowo i hiszpańskie obroty w żwawym tempie;

FLAMENCO – Cyganki zamienione w boginie, rygorystyczna forma;

FOKSTROT – jedna ze specjalności Freda Astaire’a, wolny, skomplikowany taniec z sal balowych;

GIGUE – barokowy bebop na trzy (przypomnij sobie Jane Austen);

HIP HOP – od breakdance do body pop ping na ulicach Nowego Jorku;

IRLANDZKIE TAŃCE – żywy, skoczny taniec ludowy, skomplikowana praca nóg, dłonie uderzają o bok ciała;

JAZZ – czarne i białe rytmy i kolejna specjalność Freda Astaire’a lub Gene Kelly’ego;

JIVE – improwizowany swingujący taniec w parach;

KATHAK – klasyczny styl tańca hinduskiego;

LEROC – uproszczona wersja jive’a z lat osiemdziesiątych, powstała we Francji.

LINDY HOP – narodził się w epoce prohibicji w nowojorskim Harlemie, pełne energii połączenie swingu z afrykańskimi ruchami tanecznymi;

MAMBO – inny latynoski numer, przy którym można potrząsać ciałem, kubański koktajl z salsy;

MAYPOLE – taniec wokół majowego słupa-gaiku i ewolucje z wstążkami;

MERENGUE – zmysłowy narodowy taniec Dominikany;

MORRIS DANCING – mężczyźni wykonują podskoki, machając chusteczkami i potrząsając dzwonkami;

NIGHT TWO-STEP (NC2S) – wynaleziony w swingujących latach sześćdziesiątych przez króla swingu, Buddy’ego Schwimmera, oparty na schemacie kroków szybki – szybki - wolny.

ODISSI – wczesny styl tańca klasycznego z Indii;

PASO DOBLE – matador i corrida w Sali balowej;

POLKA – czeska forma walca z połowy XIX wieku w tempie popularnym wśród ówczesnych kompozytorów;

QUICKSTEP – synkopowana wersja fokstrota i charlestona, doskonała dla partnerów we fraku;

RUMBA – mieszanka kroków afrykańskich i kubańskich przeniesiona do sali balowej;

SALSA – nieprzyzwoity latynoamerykański taniec z potrząsaniem biodrami;

SAMBA – podniecające brazylijskie falowanie;

TANIEC NA RURZE – w klubach go – go, lecz usankcjonowany również w salach do ćwiczeń, partner niepotrzebny;

TANGO – „zapach kobiety”, róża w zębach;

UKRAIŃSKI TANIEC – pełen energii, żwawy taniec ludowy;

WALC – wywodzi się z Wiednia lat osiemdziesiątych XVIII wieku, pierwszy taniec, w którym partnerka była w tak bliskim kontakcie z partnerem i omdlewała z wrażenia, jakby był Astaire’em we własnej osobie;

WALC WIEDEŃSKI – policzek przy policzku i wszystko tak jak wtedy, gdy Fred Astaire śpiewając swą serenadę dla Ginger Rogers, zjadał pióra z jej sukni, przy tej okazji jego partnerka zyskała swój przydomek „Feathers” (pióra);

WALC Z FIGURAMI – kiedy opanowane są podstawowe kroki, można dodać figury i stać się figurą programu YOU CAN DANCE;

YMCA – do najlepiej sprzedającej się piosenki Village People z 1978 roku stworzono cały układ kroków, niezbędne do nauczenia się dla każdego, kto staje na parkiecie;

ZOUK – karaibski taniec powstały z merengue, nazwa znaczy „imprezować”;

ZYDECO – przeciwieństwo swingu, taniec Kreolów, raczej spokojny niż rozbrykany kawałek rodem z Luizjany.

(źródło: "Dziewczyna na każdy dzień", Camilla Morton)